Wskazówki dla poddanych

Kiedy w 1983 po śmierci Shūjiego Terayamy Teatr Laboratorium Tenjō Sajiki został rozwiązany, J.A. Seazer (właść. Taka’aki Terahara) wraz z trzydziestoma członkami teatru założył Teatr Laboratorium Ban’yū Inryoku (dosł. Siła Przyciągania). Nazwa odnosi się do słów Terayamy, twierdzącego, twierdzącego, iż siła grawitacji to potęga samotności, która przyciąga wzajemnie ludzi. W skład Ban’yū Inryoku wchodzi kilkunastu głównych aktorów, lecz w każdym spektaklu pojawia się także grupa artystów z zewnątrz.

Najważniejsze spektakle to m.in. rockowy musical „Heretycy” („Jashūmon”), „Wskazówki dla poddanych” („Nuhikun”), spektakl uliczny „Salomon – samolot napędzany ludzką siłą” („Jinriki Hikōki Saromon”), „Zamek Sinobrodego” („Aohige-kō no shirō”), „Lemingi” („Remingu”). Do najważniejszych spektakli o zasięgu międzynarodowym należą m.in. „Król Lear” prezentowany w Londynie, Cardiff, Stratford-upon-Avon, „SUNA” czy „Stuletni balon zwany metropolią” („Hyakunen kikyū metroporisu”), wystawiony w 1997 z udziałem ponad stu aktorów, a także przypadkowych widzów oraz innych grup teatralnych współpracujących nad wystawieniem tego pełnego rozmachu widowiska w Parthenon Tama w Tokio.

J.A. Seazer (właśc. Taka’aki Terahara) współreżyserował niemal wszystkie spektakle teatralne wystawiane przez Teatr Laboratorium Tenjō Sajiki. Skomponował również najważniejsze utwory muzyczne do spektakli Terayamy, między innymi „Statek głupców” („Ahōbune”), „Heretycy” („Jashūmon”), „Shintokumaru”, a także muzykę do filmów fabularnych Terayamy: „Rzućmy książki, wyjdźmy na ulice!” („Sho wo suteyo, machi ni deyō”, 1971), „Wiejska ciuciubabka” („Den’en ni shisu”, 1974), „Bokser” („Bokusaa”, 1977), „Żegnaj, Arko!” („Saraba hakobune”, 1984). Od momentu założenia Teatru Laboratorium Ban’yū Inryoku w 1983 Seazer wyreżyserował i skomponował muzykę do niemalże wszystkich przedstawień granych przez zespół. Reżyser zorganizował wydarzenie „Ziarenko ryżu” („Hitotsubu no tane”), oparte na zbiorowym czytaniu poezji, wystawione w Pawilonie Rządu Japońskiego podczas Aichi Expo w 2005. Jego kompozycje muzyczne stworzone na potrzeby animacji „Revolutionary Girl UTENA” (1997) podbiły serca młodych miłośników animacji na świecie i przyniosły mu sławę. Z kolei za widowisko „SUNA” uzyskał główną nagrodę na Festiwalu Fringe w Edynburgu w 1986.

Keitoku Takata dołączył do Teatru Laboratorium Tenjō Sajiki w 1979 i uczestniczył w krajowych i zagranicznych inscenizacjach, często grając główne role. Występował na scenie w takich produkcjach, jak: „Wskazówki dla poddanych” („Nuhikun”), „Lemingi” (Remingu”), „Sto lat samotności” („Hyakunen no kodoku”), a także w filmach Terayamy: „Owoce namiętności” („Shanghai Ijin Shōkan – China Doll”), „Żegnaj, Arko!” („Saraba hakobune”). Występował w spektaklu „Wskazówki dla poddanych” również podczas ostatniego tournée Tenjō Sajiki w Paryżu. W 1983, po śmierci Teraymy, wraz z J.A. Seazerem założył Teatr Laboratorium Ban’yū Inryoku. Wraz z J.A. Seazerem odpowiada za produkcję i reżyserię wystawianych przedstawień oraz występuje w spektaklach.

Poza pracą nad przedstawieniami teatralnymi aktywnie angażował się w różne formy sztuki, a zwłaszcza współczesnego tańca (głównie butō). Stworzył wiele spektakli we współpracy ze światowej sławy reżyserami, m.in. Simonem McBurneyem (UK), Jossim Wielerem (Niemcy) oraz Teresą Ludovico (Włochy). Jego wielkim osiągnięciem była reżyseria wspólnie z Simonem McBurneyem spektakli „Zniknięcie słonia” („The Elephant Vanishes”) oraz „Shunkin”, które zagrano m.in. w Singapurze, Taipei, Los Angeles i Michigan.

Nobutaka Kotake to jeden z głównych członków dawnego Teatru Laboratorium Tenjō Sajiki, odpowiedzialny za gigantyczne scenografie do najważniejszych spektakli Terayamy: m.in. „Wskazówki dla poddanych” („Nuhikun”), „Statek głupców” („Ahōbune”), „Sto lat samotności” („Hyakunen no kodoku”). Wielopoziomowe konstrukcje, na które składają się rusztowania, maszyny i ruchome elementy, ingerują bezpośrednio w aktorów i publikę. We „Wskazówkach dla poddanych” olbrzymie maszyny i techniczne konstrukcje mają również metaforyczne znaczenie – jako narzędzia tortur czy nawet koronacji sprawują pełną kontrolę nad człowiekiem.