Studio Dwóch Ścieżek

Przemysław Błaszczak studiował filozofię na Uniwersytecie Wrocławskim. Aktor, reżyser, pedagog, od 1995 roku związany z Instytutem Grotowskiego (do 2007 Ośrodkiem Grotowskiego).
W latach 1996–1999 pracował w Teatrze Pieśń Kozła pod kierownictwem Grzegorza Brala (udział w spektaklu „Pieśń kozła – dytyramb”). W latach 2002–2003 przygotował własny monodram „Ecce homo”. Od 2004 roku jest aktorem Teatru ZAR. Uczestniczył w projekcie „Ewangelie dzieciństwa”, gdzie występował w dwóch częściach tego tryptyku – „Uwerturze” i „Anhellim. Wołaniu”, a także w spektaklu „Armine, Sister”. Grał także w „Mauzerze” Heinera Müllera w reżyserii Theodorosa Terzopoulosa (polska premiera w Instytucie Grotowskiego w 2012 roku). Pod okiem Terzopoulosa studiował jego autorską metodę treningu aktorskiego wypracowaną w Teatrze Attis w Grecji. Jest certyfikowanym nauczycielem tej metody. Założyciel i lider Studia Kokyu działającego od 2016 roku w Instytucie Grotowskiego.
Od 2005 roku uprawia japońską sztukę walki aikido (aktualnie w stopniu 2 dan), pod okiem senseia Piotra Masztalerza 6 dan, w 2011 roku pobierał nauki jako uchideshi u shihana Juby Noura 6 dan w Meksyku. Prowadzi regularne treningi w założonym przez siebie dojo Na Grobli Aikikai, które jest częścią Birankai Polska. W 2005 roku przebywał w Japonii na zaproszenie Toshiego Tsushitoriego, trenując pod jego okiem shintaido – japoński system prowadzący do integracji ciała i głosu poprzez trening oparty na tradycyjnym karate.
W latach 2013–2016 lider Studia Dwóch Ścieżek działającego w ramach programu badawczego BodyConstitution Instytutu Grotowskiego. Współzałożyciel Wrocławskiej Offensywy Teatralnej (WrOT). Prowadził warsztaty w Polsce i za granicą.

Studio Dwóch Ścieżek, w oparciu o doświadczenia liderów Studia w zakresie sztuk walki, Przemysława Błaszczaka (aikido) i Jakuba Gontarskiego (capoeira), podjęło poszukiwania treningu, w którym najważniejsze są idee konfrontacji i pogłębionego rozumienia funkcji treningu w pracy studyjnej. Pierwszy etap pracy skoncentrowany był na „dwóch ścieżkach” – dwóch odmiennych tradycjach ruchowych, japońskiej i brazylijskiej, oraz stanowił próbę znalezienia obszaru wspólnego, z którego czerpać mógłby performer czy ogólniej „człowiek praktykujący”. Sięgnięcie do źródłowych technik miało stać się impulsem do budowania szerokiej kompetencji ruchowej i poszerzania spektrum zdolności psychofizycznych. Zarówno pogłębione badanie zależności pomiędzy aikido a capoeirą, w tym proponowanych przez liderów modeli treningu, jak i inspiracje z poszukiwań pozostałych członków Studia (Karolina Brzęk, Agnieszka Rybak, Tomáš Wortner) otworzyło nowy etap pracy. Istotne stało się skupienie na jednej wybranej ścieżce, by umożliwić lepszą komunikację z daną tradycją oraz jej bardziej klarowną transmisję do działań performatywnych. Obecnie wokół dwóch głównych, realizowanych niezależnie ścieżek koncentrują się mniejsze formy poszukiwań podejmowanych przez członków Studia.